Inmiddels leven we op 5 juli 2018. Ruim een jaar na mijn laatste blog. De blog heb ik opgezet als update tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen. Vooral om me soms uit te kunnen leven en mijn verhaal kwijt te kunnen. Maar ook om anderen te informeren hoe het bij ons ging. Zelf vond ik dat vooral voorafgaand aan de IVF/ICSI ontzettend fijn om dat van anderen te lezen. Dan had ik een beetje een idee wat er op me af zou gaan komen.
En nu, een jaar later, is het leven compleet anders. Dat ieniemienie embryootje bleek er ontzettend graag te willen zijn. Het groeide verder tot... een prachtige zoon!
De zwangerschap was niet makkelijk. Wat onzeker heb ik me gevoeld en zelf bij de bevallig geloofde ik niet dat er werkelijk een baby uit mij zou gaan komen. Wat kleine complicaties zorgden ervoor dat ik onder controle stond bij zowel de verloskundige als de gynaecoloog. Dat leverde wel zo'n 25 echo's op :-). We hebben onze mini dus goed kunnen volgen en wisten al vroeg dat het een jongen zou worden. Ook wisten we dat hij de gehele zwangerschap ongeveer een week in groei achter heeft gelopen. Ondanks dat had hij zin om de buitenwereld te zien en kwam een stuk eerder dan verwacht al de hoek om kijken. Het breken van mijn vliezen gebeurde dan ook compleet onverwacht.
Achteraf kijken we toch wel met een goed gevoel terug om alles. Natuurlijk had ik liever 'makkelijk' zwanger geworden en een goede zwangerschap gehad. Maar tegelijk heeft dit ons sterker gemaakt. En zelden heb ik zo het gevoel gehad dat we iets samen deden en zoveel lol gehad als tijdens de IVF behandeling. De beste grappen hebben we gemaakt ("ik zal je wel even zwanger prikken") en het hardst gelachen om de vreemde prikplekken (naast het zwembad, voor het politiebureau, de babyspuit opwarmen onder de dekens tussen ons in). We hebben alles samen beleefd en dit is hoe het is.
Verbaasd ben ik dat ik nu al regelmatig de vraag krijg of we er niet nog eentje willen. Of mensen van ons traject weten of niet lijkt niet uit te maken. Telkens weer leg ik uit dat het niet zo simpel ligt en er heel wat aan te pas komt om zwanger te raken. Daarbij kijkt ik ook niet bepaald uit naar het zwanger zijn. Samen hebben we dan ook afgesproken in ieder geval een jaar het er niet over te hebben en er heerlijk niet over na te hoeven denken. Even alles laten bezinken.
En nu; lekker genieten van ons kleine, lieve vriendje!
En nu, een jaar later, is het leven compleet anders. Dat ieniemienie embryootje bleek er ontzettend graag te willen zijn. Het groeide verder tot... een prachtige zoon!
De zwangerschap was niet makkelijk. Wat onzeker heb ik me gevoeld en zelf bij de bevallig geloofde ik niet dat er werkelijk een baby uit mij zou gaan komen. Wat kleine complicaties zorgden ervoor dat ik onder controle stond bij zowel de verloskundige als de gynaecoloog. Dat leverde wel zo'n 25 echo's op :-). We hebben onze mini dus goed kunnen volgen en wisten al vroeg dat het een jongen zou worden. Ook wisten we dat hij de gehele zwangerschap ongeveer een week in groei achter heeft gelopen. Ondanks dat had hij zin om de buitenwereld te zien en kwam een stuk eerder dan verwacht al de hoek om kijken. Het breken van mijn vliezen gebeurde dan ook compleet onverwacht.
Achteraf kijken we toch wel met een goed gevoel terug om alles. Natuurlijk had ik liever 'makkelijk' zwanger geworden en een goede zwangerschap gehad. Maar tegelijk heeft dit ons sterker gemaakt. En zelden heb ik zo het gevoel gehad dat we iets samen deden en zoveel lol gehad als tijdens de IVF behandeling. De beste grappen hebben we gemaakt ("ik zal je wel even zwanger prikken") en het hardst gelachen om de vreemde prikplekken (naast het zwembad, voor het politiebureau, de babyspuit opwarmen onder de dekens tussen ons in). We hebben alles samen beleefd en dit is hoe het is.
Verbaasd ben ik dat ik nu al regelmatig de vraag krijg of we er niet nog eentje willen. Of mensen van ons traject weten of niet lijkt niet uit te maken. Telkens weer leg ik uit dat het niet zo simpel ligt en er heel wat aan te pas komt om zwanger te raken. Daarbij kijkt ik ook niet bepaald uit naar het zwanger zijn. Samen hebben we dan ook afgesproken in ieder geval een jaar het er niet over te hebben en er heerlijk niet over na te hoeven denken. Even alles laten bezinken.
En nu; lekker genieten van ons kleine, lieve vriendje!
Reacties
Een reactie posten