Even voorstellen

Wie zijn wij?
Wij zijn V (1979) en M (1984), sinds halverwege 2011 samen en sinds 2014 samenwonend in een appartement in de Randstad. Een kind krijgen is voor ons helaas niet vanzelfsprekend, dus begint hier onze voorgeschiedenis.


April 2014
Eigenlijk begint het hele verhaal al in april 2014. We hebben het al een paar keer over kinderen gehad en weten beide dat we erg graag willen, maar het nu nog niet de ideale situatie is. Twee maanden na mijn 30e verjaardag ben ik het zat om anticonceptie te gebruiken (na ruim 15 jaar de pil en later de Nuvaring) en wil ik weleens weten of mijn lichaam wel normaal functioneert op dat vlak. We wonen krap, dus besluiten het rustig af te wachten en af en toe condooms te gebruiken. Meer af dan toe ;-).
Vlak daarna gaan we op vakantie en ben ik misselijk en duizelig. Ik zal toch niet nu al zwanger zijn? Het blijken de hormonen te zijn en 6 weken na het stoppen met de anticonceptie word ik ongesteld. Daarna volgen nog een paar rondes zo rond de 5 a 6 weken en ik voel me prima.


November 2014
Inmiddels heeft mijn lichaam de slag te pakken en ben ik zeer regelmatig ongesteld. We gaan nog eens in gesprek en zijn er uit dat we toch wel graag wat meer ons best willen gaan doen om een kindje te krijgen. Dat het nog niet gelukt is valt vast te wijten aan slechte timing en het ontpillen. We gaan ervoor en de eerste maanden zijn erg leuk en spannend!


Juni 2015
Maand na maand word ik ongesteld en dat is balen, maar vol goede moed gaan we verder. Een college van mij vertelt dat ze zwanger is en ovulatietestjes heeft gebruikt. Wat voor testjes? Ik heb er serieus nog nooit van gehoord, maar ga toch eens op google kijken wanneer dan precies de eisprong is en of die testjes te koop zijn. Dat kan voor ons weleens de oplossing zijn, dus ik koop ze en ga de volgende rondes enthousiast aan de slag.
Zodra de test positief was ging ik in de verleidings-modus en week niet voordat er ook echt iets gebeurd was. Niet echt gezellig, maar het zou moeten werken. Pas een paar maanden later durfde ik mijn vriend te vertellen dat ik die testjes deed. Het gaf hem het gevoel precies op het juiste moment te moeten, wat druk gaf. We spraken dus af dat ik de testjes deed, maar hem niet vertelde als ze positief waren. Maar helaas, ook dit mocht niet baten.


November 2015
Inmiddels begon ik me toch wel zorgen te maken en snuffelde wat rond op google. Zou ik endometriose hebben of PCOS? Tja, ik had wel buikpijn als ik ongesteld was en kon mijn eisprong ook voelen. Of zou mijn vriend verminderd vruchtbaar zijn? Maar dan zouden we daar toch iets van gemerkt moeten hebben? De ene na de andere zwangerschapsaankondiging en kraamvisite komt langs en we gaan nog vol enthousiastme hierin mee. Maar zo leuk als het in het begin voelde, voelt het allang niet meer als ik hoor dat iemand vertelt dat het echt zooooo lang heeft geduurd. Als ik vraag hoe lang dan, hoor ik; "toch wel 7 maanden"! Laten wij die tijd al even geleden gepasseerd zijn.
Ik besluit een afspraak bij mijn huisarts te maken en in dat gesprek wordt ons verteld dat ongeveer 80% binnen een jaar zwanger is en 90% binnen 2 jaar. We moeten ons dus vooral niet druk maken, maar ze adviseert wel om even bloed te laten prikken en mijn vriend een spermatest te laten doen. Mijn vriend maakt een afspraak bij zijn eigen huisarts en er wordt onderzoek gedaan. Uit het bloedonderzoek komt niks raars en ook mijn vriend wordt gebeld dat de uitslag prima is. En nu?
Ergens zegt mijn gevoel dat er iets niet klopt en ik vraag mijn vriend de uitslag van het onderzoek op te vragen bij zijn huisarts. Als ik die zie en vergelijk met cijfers van de NVOG, schrik ik. Alle waardes zijn ver onder het normale en er wordt gesproken over 'verminderd vruchtbaar'. Ik ben boos en teleurgesteld en we besluiten samen naar zijn huisarts te gaan. Nog voor we goed en wel zitten, biedt hij zijn excusus aan dat hij niet goed heeft gekeken en de uitslag toch niet zo goed is. Hij overlegt met mijn huisarts en we krijgen meteen een verwijzing naar de gynaecoloog in het ziekenhuis.


Januari 2016
Prachtig rekening houdend met onze eigen bijdrage voor het ziekenhuis, besluiten we begin januari de eerste afspraak in het ziekenhuis te plannen. Hier horen we dat er eerste nog flink wat onderzoek gedaan moet worden, beginnend met bloedonderzoek en echo's op verschillende dagen in de cyclus en mijn vriend mag naar de uroloog. Het bloedonderzoek en de echo's zien er perfect uit en ook bij mijn vriend is geen afwijking te vinden. Hij moet echter wel opnieuw een aantal keer een spermaonderzoek doen, waar steeds enkele weken tussen moet zitten. Het is dan ook half maart voordat we horen dat de diagnose verminderd vruchtbaar is en hij een VCM heeft van 5 á 6. Vooral het volume is sterk verminderd, maximaal 1 ml, waardoor de morfologie niet gemeten kan worden en het totaal aantal levende spermacellen erg laag blijft.
In het ziekenhuis wordt besloten dat ik eerst een HSG moet ondergaan, waar ik door alle horrorverhalen enorm tegenop zie. In maart gaan we lekker op vakantie en stel ik het onderzoek nog een maandje uit, maar in april moet ik er toch echt aan geloven. Ik ben op het ergste voorbereid. Maar eerlijk gezegd is de foto enorm interessant om te zien en net op het moment dat ik het idee heb dat ik volledig vacuüm getrokken wordt, is het alweer klaar. De volgende stap is een samenlevingstest. In het vruchtbaar slijm wordt hiermee gekeken of er levende zaadcellen aanwezig zijn. De eerste keer is er geen enkele zaadcel te vinden, waardoor het nog een keer over moet. Weer een maand wachten, wat duurt het allemaal lang! Bij de tweede test is er een zaadcel te vinden, maar deze ligt stil.
De conclusie is dat de kans dat we op een natuurlijke manier zwanger worden ontzettend klein is. Een paar weken later hebben we een afspraak bij de IVF-verpleegkundige en horen we dat we meteen mogen starten met IUI in de eigen cyclus, dus zonder hormonen. De kans dat de behandelingen slagen is ongeveer 30 a 40% in 6 keer. Zo fijn dat we eindelijk iets gaan doen!


Juni 2016
Op de eerste dag van mijn menstruatie melden we ons aan voor onze eerste IUI. De echo wordt gepland op dag 11 en hierop is een mooi eitje rechts te zien van bijna 13 mm en is het baarmoederslijmvlies al 7,5 mm. Vanaf nu mogen we gaan testen met ovulatietesten en zodra deze positief is bellen. Mijn test is in de avond knalpositief en de volgende dag kan ik bellen, waarbij de IUI voor de dag erna wordt ingepland. De avond voor de IUI voel ik al flinke steken in mijn buik en weet dat het mijn eisprong is. Nu maar hopen dat het eitje lang blijft leven dan. De IUI (op vaderdag nog wel) wordt gedaan met 4,5 miljoen zaadcellen, een prima score. Twee weken later wordt ik ongesteld, poging mislukt.
Voor IUI 2 begint het hele gebeuren weer van voren af aan. We zijn een stuk minder gespannen, omdat we weten wat er gaat komen. De IUI wordt gedaan met 1,5 miljoen zwemmers, een stuk minder. Helaas, weer word ik na 2 weken ongesteld. Bij IUI 3 zie ik de ovulatietest oplopen in de middag. Aangezien ik bang ben weer in de avond een positieve test te hebben en de IUI een dag na mijn eisprong, besluit ik alvast te bellen. De IUI wordt ingepland en ik mag in de ochtend bellen of de test ook echt positief is geworden. En dat is 'ie! In de middag wordt de IUI gedaan met 0,8 miljoen zaadcellen, slechter dan ooit. Positief kan ik helaas niet zijn en de verpleegkundigen raden aan met de gynaecoloog een afspraak te maken. De vraag is vooral of IUI nog zin heeft.
Een week later al kunnen we al bij de gynaecoloog terecht. Ze bekijkt de scores en in overleg met het teamhoofd geeft ze aan dat we Mogen starten met IVF/ICSI. Mijn vriend vindt het allemaal nog wat eng, dus we spreken af nog 1 a 2 rondes IUI te doen en dan over te stappen. Een week na de afspraak word ik niet ongesteld. Aangezien we net hebben gehoord dat zwangerschap met o,8 miljoen bijna onmogelijk is, begin ik aan mezelf te twijfelen. Heb ik misschien een cyste? Ik heb namelijk wel buikpijn alsof ik ongesteld moet worden, maar er gebeurt niks. Na 3 dagen vind ik de moed om een test te doen en die is vrij duidelijk; ik ben zwanger! Natuurlijk zijn we bang dat het mis kan gaan, maar een positieve test na 2 jaar had ik in ieder geval niet verwacht.
In het ziekenhuis wordt alvast een eerste echo voor een week later gepland en aangezien we bijna op vakantie gaan, wil ik nog even bij de huisarts langs. De dag voordat we naar de huisarts gaan begin ik wat bloed te verliezen en krijg ik buik- en rugpijn. Het geode gevoel wat er was, is nu helemaal weg en dat waar ik bang voor was, klopt. Na 5 weken en 3 dagen zwangerschap krijg ik een miskraam. Op de dag van de echo wordt gekeken of het echt allemaal weg is, zodat we gerust op vakantie kunnen. Ik voel me ontzettend rot en merk dat de hormonen nog door mijn lichaam razen. Pas na een paar dagen vakantie en een fikse ruzie met mijn vriend, kan ik een beetje ontspannen en genieten.


November 2016
Na 2 overgeslagen rondes, besluiten we toch weer verder te gaan met IUI. Dit wel in overleg met gynaecoloog, die het met ons eens is dat IUI blijkbaar wel voor ons heeft gewerkt. Ze denkt met ons mee en geeft aan dat we 3 tot 6 keer IUI mogen proberen, maar het ook aan mogen geven als we er geen vertrouwen meer in hebben en verder willen met IVF/ICSI. Ontzettend fijn!
De 4e IUI wordt gedaan met 1,5 miljoen zaadcellen en ik voor mij erg stressvol. Ik prober me perfect te houden aan de leefregels vanuit het ziekenhuis; niet roken, niet drinken, geen warme baden of sauna's en wel vitamines en het lichaam warm houden. Het voelt alsof we totaal geen controle hebben over het zwanger worden en ik elke controle die ik maar kan hebben, ook wil hebben. Ik wil het mezelf niet kunnen verwijten als het fout gaat, dat zou mijn grootste nachtmerrie zijn.
Na 17 dagen ben ik nog niet ongesteld en doe ik een test. Die is witter dan wit en een paar uur later word ik ongesteld. Op naar IUI 5, die wordt gedaan met 0,5 miljoen zaadcellen. En daarvan zijn de wachtweken net begonnen. Ik heb er weinig vertrouwen in en we hebben besloten hierna nog 1 ronde IUI te doen en dan te starten met IVF/ICSI. Het geeft me houvast en wat vertrouwen dat het hiermee wel kan gaan lukken.


Wat doet het met ons?
Het is een klap in mijn gezicht geweest dat mijn vriend verminderd vruchtbaar is. De grootste schok kwam toen ik keek naar de kansen op natuurlijke zwangerschap. Die waren gewoon lager dan laag. Het is ontzettend rot om zolang te moeten wachten en zoveel ervoor over te moeten hebben om een kind te krijgen. En dat terwijl het bij anderen allemaal zo ontzettend makkelijk lijkt te gaan. Aan de andere kant ben ik wel blij dat er bij ons een oorzaak is gevonden. Bij mij werkt alles perfect en dat maakt dat de slagingskans van IVF/ICSI weer erg groot is.
Wat ik wel weet is dat ik zo ontzettend blij en dankbaar zal zijn als we samen een kind mogen krijgen. Het maakt dat ik weet dat het echt gegeven is, en geen kind wat je zomaar even neemt. De controle kwijt zijn, de onzekerheid en de angst dat het misschien niet lukt, is verschrikkelijk en heeft meer invloed op me gehad dan ik ooit had kunnen bedenken.


Dus wie nu nog tegen mij durft te zeggen ‘je moet er niet mee bezig zijn’ of ‘ laat het los’…die krijgt het er verbaal van langs!