Toen mijn vriend en ik net hadden besloten om een kind te
willen, hadden vele vrienden en familie om ons heen al kinderen. Geen probleem,
wij hebben gewoon even gewacht totdat ik 30 was en we er zelf aan toe waren.
Het moment dat het wel lastiger begon te worden, waren alle
zwangerschapsaankondigingen. Een telefoontje, WhatsApp of facebook aankondiging
en we waren voor iedereen even blij en enthousiast. Wat wel bijzonder was, was
dat wij wisten dat we heel graag een kindje wilden en er regelmatig anderen
waren die aangaven nu echt nog niet te willen. Om vervolgens 3 maanden later
vol enthousiasme van de daken te schreeuwen dat ze zwanger was. Dat het langer
kon duren, wisten we en dat maakte dat we ons totaal geen zorgen maakten.
Rustig aan, ons moment komt nog wel. We zijn nu ruim 2 ½ jaar verder met vele
onderzoeken, behandelingen en een miskraam en inmiddels beginnen de
aankondigingen binnen te stromen van de 2e ronde. De foto’s met 2
volwassen en 2 kinderschoentjes, de 4 vingers in de lucht foto’s en de foto’s
met op het shirtje “ik wordt grote broer” kennen we inmiddels maar al te goed.
En nu begint het gevoelsmatig toch wel wat te wringen. Het is een vreemde
gedachte dat als het bij ons net zo makkelijk gegaan zou zijn, we inmiddels
misschien ook wel aan de 2e begonnen zouden zijn. En we ook die
vrolijke aankondiging zouden kunnen doen. Helaas is de werkelijkheid dat we nog
steeds op nummer 1 wachten en zo ontzettend blij en dankbaar zullen zijn als we
die mogen verwelkomen.
Inmiddels durf ik amper meer op Facebook te kijken. Bang
voor de volgende aankondiging en bang voor het vervelende gevoel de rest van de
dag. Bij veel mensen kan ik het naast me neer leggen en gelukkig hebben we ook
veel steun uit onze omgeving. Die er wel aan denken om de zwangerschap net even
iets eerder aan ons te vertellen of een kaartje te sturen als er weer een IUI
mislukt is. Het helpt. En wat nog meer helpt is dat ik weet dat we niet alleen
zijn. Zo sport ik met een groepje en juist op moederdag was de opkomst groot. Opeens
werd het me duidelijk dat hier meiden bij zitten die jaren ouder zijn die ik en
ook geen kinderen hebben of juist meiden die vrijgezel zijn en graag kinderen
zouden willen hebben. De 5 minuten Facebook kwelling was in no-time goedgemaakt
door heerlijk sporten en goede gesprekken. Daar kon ik weer even mee vooruit.
Reacties
Een reactie posten