Toen mijn vriend en ik de beslissing hadden genomen om geen anticonceptie meer te gebruiken en voor een kind te gaan, was alles nog leuk en spannend. We vertelden het tegen niemand, omdat het iets tussen ons was. Aangezien we beiden een druk en leuk werk- en sociaal leven hebben, was er ook niemand die het vreemd vond dat we kinderen nog even uitstelden. Maar zo tegen de tijd dat we samenwoonden begon de vraag toch wel vaker te komen of we nog geen kinderen wilden. Pas de laatste maanden zijn we open geweest tegen familie en vrienden dat het bij ons niet vanzelf gaat en we vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan. Zowel lichamelijk als geestelijk is dit geen pretje en ik verbaas me dan ook over de (soms goedbedoelde en vaak uit onwetendheid) opmerkingen die we dan krijgen. Bij deze een rijtje van vragen en opmerkingen die je vooral niet moet maken!
Je moet het loslaten
Ik snap deze opmerkingen echt wel. Er is vast de nicht van de vriendin van de buurvrouw geweest die net toen ze er even minder mee bezig was door de verhuizing, zwanger werd. Prima. Maar dat wil total niet zeggen dat dit voor iedereeen zo werkt. Vrij simpel; de wens voor een kind is er en die wordt steeds groter. En daarnaast is het praktisch onmogelijk het los te laten. Even een opsomming van het riedeltje waar we elke maand in zitten.
Dag 1 van de menstruatie; je totaal klote voelen en dan een mailtje moeten sturen naar het ziekenhuis. Ze kunnen dan ergens op de dag bellen om een afspraak te maken voor de eerste echo. Gevolg; een sprintje trekken mijn werkkamer uit, omdat ik niet de behoefte voel dat mijn collega's hiervan op de hoogte zijn. Op dag 10, 11 of 12 een echo, waardoor ik te laat op mijn werk verschijn. Vriendelijke grijns op en doen alsof er niks aan de hand is. En als je pech hebt groeien er 2 eitjes en mag je 2 dagen later nog eens komen voor een echo.
De dag erna starten met het afnemen van ovulatietesten. En nee, dat is niet 1 keer per dag thuis. Mijn LH-piek is kort en die is alleen te vangen door 3 keer per dag te testen. Dus elke dag om 10.00 uur en 15.00 uur op mijn werk (ja, dus ook tijdens een overleg) een plastic bekertje ergens vandaan grijpen, testje uit mijn tas halen en naar de WC rennen. Daar plassen (niet zo comfortabel als je baas naast je zit) in het bekertje en een testje doen. Dit duurt een minuut of 5 voordat deze goed is af te lezen. Dus deze tijd je vervelen op de WC en zorgen dat het niet opvalt dat je lang weg bent. En dan het bekertje en verpakking met daarop in grote letters 'ovulatietest' weg zien te gooien.
O ja, is deze positief, dan meteen het ziekenhuis bellen en een afspraak maken voor IUI de volgende dag. Tja, en dan dus op je werk liegen dat je een andere afspraak hebt, waardoor je weg bent. Een dag verplaatsen is onmogelijk. Stress dus, dagenlang. En dan 2 weken netjes leven volgens de leefregels van een zwangere en je elke dag afvragen of je misschien al rare symptomen hebt. En dit is dan de versie zonder hormonen. "Je moet het loslaten", geniaal plan, maar dan weten we in ieder geval zeker dat er nooit een kind gaat komen.
Ga op vakantie, dan ben je vast zo zwanger
Nog zo'n toppertje in de voorgaande categorie. Voor iedereen die vroeger geen biologie of seksuele voorlichting heeft gehad; zwanger worden gebeurt doordat een zaadje bij een eitje komt en dit samen verder groeit. Daar komt geen vakantie aan te pas. Mijn vriend is verminderd vruchtbaar, dus de enige manier waarop deze uitspraak zou kunnen werken, is het als ik een knappe (vul in; Spanjaard, Potugees, Italiaan, Zweed, Belg, Duitser enz). het bed in zou weten te krijgen. Maar laat dat voor ons nou net geen optie zijn. En voor wie ons een beetje kent, kan je zelf ook wel uittellen dat wij voldoende vakanties hebben gehad de afgelopen jaren. En zijn we daar zwanger van geworden? Juist.
Het komt wel goed
O ja? Kun je me dan misschien ook vertellen wanneer het goed komt? Vaak wordt deze opmerking geplaatst door iemand die even niet weet wat te zeggen, zelf minstens 2 kinderen heeft en geen flauw idee heeft wat vruchtbaarheidsbehandelingen eigenlijk zijn. Even voor de duidelijkheid; we vallen bij die 10% van de stellen die simpelweg niet op de natuurlijke weg zwanger gaat worden. Die IUI of zelfs IVF/ICSI moeten ondergaan om een kans te maken. En helaas, ook hierbij is een een deel van de stellen die nooit zwanger worden, hoeveel behandelingen ze ook ondergaan. Natuurlijk blijven we positief en gaan we door. Maar zeker weten dat het goed komt? Dat weten we helaas niet. Eén van de meeste vervelende dingen in dit traject zijn niet de behandelingen die we moeten ondergaan. Het is de totale onzekerheid dat je nooit weet wanneer het goed komt en de compleet overheersende angst dat het misschien eens niet goed kan komen. Hetzelfde geldt voor positief blijven. Natuurlijk blijven we dat graag, zodat we door kunnen, maar soms moet je ook realistisch zijn. De kans dat een IUI behandeling bij ons slaagt is nu ongeveer 3%. Dat betekent dat er 97% kans is dat het niet lukt.
Dus als je niet weet of het goed komt, zeg het dan ook niet. We vragen er niet om en niemand kan de toekomst voorspellen. Het is vast geruststellend bedoeld, maar levert meer irritatie op.
Na een miskraam ben je vruchtbaarder, dus je bent vast zo weer zwanger
Na mijn 3e IUI bleek is zwanger. Totaal onverwacht, gezien de ontzettend kleine kans die we hadden dat het zou lukken. Helaas is dit na 5 weken en 3 dagen geeindigd in een miskraam. Wat me verbaasde was de opmerking die ik vlak daarna kreeg; "je bent vast zo weer zwanger". Even voor de duidelijkheid; volgens mij heb ik je eerder verteld dat we in een vruchtbaarheidstraject zitten? wat betekent dat we nu 2 rondes overslaan, omdat het lichaam moet bijkomen. En dat de kans bij elke behandeling nog steeds maar 5% is. We zijn het stel van de kleine kansen. We hadden na 2 jaar proberen 10% kans dat het niet zou lukken, 5% kans dat IUI zou lukken en 15% kans op een miskraam. Die hebben we alledrie gegrepen, iets waar ik nou niet echt gelukkig mee ben. Dat ik zwanger ben geweest is absoluut bewijs dat het kan, maar helaas zegt het niks over een volgende keer.
En de rest
Laat ik niet op alle opmerkingen ingaan. Maar voor geval je het nog van plan was te gaan zeggen, deze zijn ook irritant; Dan neem je toch een hond, kinderen zijn ook niet zaligmakend, je kunt altijd nog adopteren, de vriendin van de nicht van de buurvrouw heeft acupunctuur (vul in; Chinese kruiden, voetreflex, shiatsu enz.) gedaan, heeft het ziekenhuis al gebeld dat je mag komen, gelukkig was ik na 1 keer zwanger, ik zou dat echt niet aankunnen, je bent nog jong, ben je al zwanger? Alsjeblieft, ook al denk je het, hou ze voor je.
Wat kun je wel zeggen of doen?
Als je niet weet wat je moet zeggen, laat dat dan gewoon weten. Niks is zo fijn als een berichtje van iemand die simpelweg zegt dat ze even niet weet wat ze voor ons kan betekenen, maar wel aan ons denkt. En luister gewoon zonder oordeel of advies, het is een klotesituatie waar we absoluut niet voor gekozen hebben en simpelweg mee hebben te dealen. Laat me dan af en toe even uitrazen en laat me met rust als ik dat aangeef.
Ik heb daar zelf het meeste aan. Gewoon het erkennen van de kutheid van de situatie en de totale machteloosheid. Dat is soms gewoon al genoeg.
Je moet het loslaten
Ik snap deze opmerkingen echt wel. Er is vast de nicht van de vriendin van de buurvrouw geweest die net toen ze er even minder mee bezig was door de verhuizing, zwanger werd. Prima. Maar dat wil total niet zeggen dat dit voor iedereeen zo werkt. Vrij simpel; de wens voor een kind is er en die wordt steeds groter. En daarnaast is het praktisch onmogelijk het los te laten. Even een opsomming van het riedeltje waar we elke maand in zitten.
Dag 1 van de menstruatie; je totaal klote voelen en dan een mailtje moeten sturen naar het ziekenhuis. Ze kunnen dan ergens op de dag bellen om een afspraak te maken voor de eerste echo. Gevolg; een sprintje trekken mijn werkkamer uit, omdat ik niet de behoefte voel dat mijn collega's hiervan op de hoogte zijn. Op dag 10, 11 of 12 een echo, waardoor ik te laat op mijn werk verschijn. Vriendelijke grijns op en doen alsof er niks aan de hand is. En als je pech hebt groeien er 2 eitjes en mag je 2 dagen later nog eens komen voor een echo.
De dag erna starten met het afnemen van ovulatietesten. En nee, dat is niet 1 keer per dag thuis. Mijn LH-piek is kort en die is alleen te vangen door 3 keer per dag te testen. Dus elke dag om 10.00 uur en 15.00 uur op mijn werk (ja, dus ook tijdens een overleg) een plastic bekertje ergens vandaan grijpen, testje uit mijn tas halen en naar de WC rennen. Daar plassen (niet zo comfortabel als je baas naast je zit) in het bekertje en een testje doen. Dit duurt een minuut of 5 voordat deze goed is af te lezen. Dus deze tijd je vervelen op de WC en zorgen dat het niet opvalt dat je lang weg bent. En dan het bekertje en verpakking met daarop in grote letters 'ovulatietest' weg zien te gooien.
O ja, is deze positief, dan meteen het ziekenhuis bellen en een afspraak maken voor IUI de volgende dag. Tja, en dan dus op je werk liegen dat je een andere afspraak hebt, waardoor je weg bent. Een dag verplaatsen is onmogelijk. Stress dus, dagenlang. En dan 2 weken netjes leven volgens de leefregels van een zwangere en je elke dag afvragen of je misschien al rare symptomen hebt. En dit is dan de versie zonder hormonen. "Je moet het loslaten", geniaal plan, maar dan weten we in ieder geval zeker dat er nooit een kind gaat komen.
Ga op vakantie, dan ben je vast zo zwanger
Nog zo'n toppertje in de voorgaande categorie. Voor iedereen die vroeger geen biologie of seksuele voorlichting heeft gehad; zwanger worden gebeurt doordat een zaadje bij een eitje komt en dit samen verder groeit. Daar komt geen vakantie aan te pas. Mijn vriend is verminderd vruchtbaar, dus de enige manier waarop deze uitspraak zou kunnen werken, is het als ik een knappe (vul in; Spanjaard, Potugees, Italiaan, Zweed, Belg, Duitser enz). het bed in zou weten te krijgen. Maar laat dat voor ons nou net geen optie zijn. En voor wie ons een beetje kent, kan je zelf ook wel uittellen dat wij voldoende vakanties hebben gehad de afgelopen jaren. En zijn we daar zwanger van geworden? Juist.
Het komt wel goed
O ja? Kun je me dan misschien ook vertellen wanneer het goed komt? Vaak wordt deze opmerking geplaatst door iemand die even niet weet wat te zeggen, zelf minstens 2 kinderen heeft en geen flauw idee heeft wat vruchtbaarheidsbehandelingen eigenlijk zijn. Even voor de duidelijkheid; we vallen bij die 10% van de stellen die simpelweg niet op de natuurlijke weg zwanger gaat worden. Die IUI of zelfs IVF/ICSI moeten ondergaan om een kans te maken. En helaas, ook hierbij is een een deel van de stellen die nooit zwanger worden, hoeveel behandelingen ze ook ondergaan. Natuurlijk blijven we positief en gaan we door. Maar zeker weten dat het goed komt? Dat weten we helaas niet. Eén van de meeste vervelende dingen in dit traject zijn niet de behandelingen die we moeten ondergaan. Het is de totale onzekerheid dat je nooit weet wanneer het goed komt en de compleet overheersende angst dat het misschien eens niet goed kan komen. Hetzelfde geldt voor positief blijven. Natuurlijk blijven we dat graag, zodat we door kunnen, maar soms moet je ook realistisch zijn. De kans dat een IUI behandeling bij ons slaagt is nu ongeveer 3%. Dat betekent dat er 97% kans is dat het niet lukt.
Dus als je niet weet of het goed komt, zeg het dan ook niet. We vragen er niet om en niemand kan de toekomst voorspellen. Het is vast geruststellend bedoeld, maar levert meer irritatie op.
Na een miskraam ben je vruchtbaarder, dus je bent vast zo weer zwanger
Na mijn 3e IUI bleek is zwanger. Totaal onverwacht, gezien de ontzettend kleine kans die we hadden dat het zou lukken. Helaas is dit na 5 weken en 3 dagen geeindigd in een miskraam. Wat me verbaasde was de opmerking die ik vlak daarna kreeg; "je bent vast zo weer zwanger". Even voor de duidelijkheid; volgens mij heb ik je eerder verteld dat we in een vruchtbaarheidstraject zitten? wat betekent dat we nu 2 rondes overslaan, omdat het lichaam moet bijkomen. En dat de kans bij elke behandeling nog steeds maar 5% is. We zijn het stel van de kleine kansen. We hadden na 2 jaar proberen 10% kans dat het niet zou lukken, 5% kans dat IUI zou lukken en 15% kans op een miskraam. Die hebben we alledrie gegrepen, iets waar ik nou niet echt gelukkig mee ben. Dat ik zwanger ben geweest is absoluut bewijs dat het kan, maar helaas zegt het niks over een volgende keer.
En de rest
Laat ik niet op alle opmerkingen ingaan. Maar voor geval je het nog van plan was te gaan zeggen, deze zijn ook irritant; Dan neem je toch een hond, kinderen zijn ook niet zaligmakend, je kunt altijd nog adopteren, de vriendin van de nicht van de buurvrouw heeft acupunctuur (vul in; Chinese kruiden, voetreflex, shiatsu enz.) gedaan, heeft het ziekenhuis al gebeld dat je mag komen, gelukkig was ik na 1 keer zwanger, ik zou dat echt niet aankunnen, je bent nog jong, ben je al zwanger? Alsjeblieft, ook al denk je het, hou ze voor je.
Wat kun je wel zeggen of doen?
Als je niet weet wat je moet zeggen, laat dat dan gewoon weten. Niks is zo fijn als een berichtje van iemand die simpelweg zegt dat ze even niet weet wat ze voor ons kan betekenen, maar wel aan ons denkt. En luister gewoon zonder oordeel of advies, het is een klotesituatie waar we absoluut niet voor gekozen hebben en simpelweg mee hebben te dealen. Laat me dan af en toe even uitrazen en laat me met rust als ik dat aangeef.
Ik heb daar zelf het meeste aan. Gewoon het erkennen van de kutheid van de situatie en de totale machteloosheid. Dat is soms gewoon al genoeg.
Reacties
Een reactie posten