Vorige keer dat ik een bericht plaatste begonnen we net met IUI nummer 6. De hoop was er dat deze laatste toch nog zou lukken. Hoe vaak had ik niet gehoord dat het opeens lukte als het de laatste optie was? Helaas, dat heeft niet voor ons gewerkt. De IUI zelf is gebeurd met 0,5 miljoen zaadcellen, net zo laag als de vorige en deze keer zei de (altijd positieve) verpleegkundige dat dit toch wel erg laag was voor IUI. Prachtige werd ik ook dit keer 14 dagen na de IUI ongesteld, het enige positieve is dat mijn cyclus nog altijd heerlijk voorspelbaar is.
En nu? Het was voor mij al eerder duidelijk dat ik het gewoon niet meer trok. Elke maand weer zoveel moeite doen voor de IUI en met deze waardes zo weinig kans hebben. We zijn nu ruim 2 1/2 jaar bezig en zullen moeten gaan denken aan de volgende (en tevens laatste) stap; IVF/ICSI.
Vorige week hebben we dan ook een gesprek gehad met de gynaecoloog. Allereerst vroeg ze hoe het met ons ging en gelukkig konden we oprecht zeggen dat het goed gaat. Het begin van het traject met alle onderzoeken en de eerste IUI vond ik ontzettend zwaar, mede omdat wij lastig met elkaar konden praten hierover. De laatste maanden gaat dat echter zoveel beter dat we steun vinden bij elkaar en meer geaccepteerd hebben dat dit ons nu eenmaal overkomt en we positief moeten proberen te blijven. Hoe lastig het ook is.
Ook de gynaecoloog gaf aan dat IUI geen zin meer heeft met deze waardes (te weinig en te langzame zaadcellen). Waar we eerst nog wel drie keer mochten proberen, willen ze dat nu niet meer doen. We zijn echter wel perfecte kandidaten voor IVF/ICSI! Hoewel ik eigenlijk niet anders had verwacht, is het toch altijd prettig om te horen. Uiteindelijk besluiten zij of we wel of niet mogen starten.
Na een korte uitleg over het traject hoorden we ook dat bij ons de keuze waarschijnlijk op ICSI zal gaan vallen. Dat betekent dat er 1 mooie zaadcel rechtstreeks in de eicel gespoten zal worden. Mochten er tijdens de IVF/ICSI ruim voldoende eitjes zijn en de kwaliteit van het zaad wat beter, dan kunnen ze eventueel ook 50/50 doen, mochten we dat willen. Maar dat is een beslissing die op het moment zelf genomen zal gaan worden en dat vind ik wel zo fijn.
De stap voor deze behandeling is dat we beide bloed moeten laten prikken om infecties te bepalen (HIV, Hepatitis B en C). Daarnaast krijgen we prikinstructies van de verpleegkundige en horen dan ook het schema dat we zullen gaan volgen. Een echo (die normaal altijd gedaan wordt) is niet nodig, omdat er al zoveel gedaan zijn en er nooit iets raars bij mij gevonden is. We weten dat we een kort schema krijgen met vier hormonen. Eén om de eicellen te stimuleren (Gonal-F), één om de eisprong te remmen (Orgalutran), één om de eisprong op te wekken (Pregnyl) en één om het baarmoederslijmvlies te laten groeien (Pregnyl of Utrogestan). De punctie zal dan ongeveer plaatsvinden op de dag dat normaal ook de eisprong is, maar kan ook een paar dagen vroeger of later zijn. Kort samengevat; het gaat heel spannend worden!
Voordat we dit traject in gaan, hebben we wel verplicht een maand rust. Een maand lang geen echo's, geen bloedonderzoeken, geen ovulatietesten, geen ziekenhuisbezoeken, geen IUI en geen overhaaste smoesjes om bij het werk weg te kunnen. En dat is in één woord; heerlijk!
En nu? Het was voor mij al eerder duidelijk dat ik het gewoon niet meer trok. Elke maand weer zoveel moeite doen voor de IUI en met deze waardes zo weinig kans hebben. We zijn nu ruim 2 1/2 jaar bezig en zullen moeten gaan denken aan de volgende (en tevens laatste) stap; IVF/ICSI.
Vorige week hebben we dan ook een gesprek gehad met de gynaecoloog. Allereerst vroeg ze hoe het met ons ging en gelukkig konden we oprecht zeggen dat het goed gaat. Het begin van het traject met alle onderzoeken en de eerste IUI vond ik ontzettend zwaar, mede omdat wij lastig met elkaar konden praten hierover. De laatste maanden gaat dat echter zoveel beter dat we steun vinden bij elkaar en meer geaccepteerd hebben dat dit ons nu eenmaal overkomt en we positief moeten proberen te blijven. Hoe lastig het ook is.
Ook de gynaecoloog gaf aan dat IUI geen zin meer heeft met deze waardes (te weinig en te langzame zaadcellen). Waar we eerst nog wel drie keer mochten proberen, willen ze dat nu niet meer doen. We zijn echter wel perfecte kandidaten voor IVF/ICSI! Hoewel ik eigenlijk niet anders had verwacht, is het toch altijd prettig om te horen. Uiteindelijk besluiten zij of we wel of niet mogen starten.
Na een korte uitleg over het traject hoorden we ook dat bij ons de keuze waarschijnlijk op ICSI zal gaan vallen. Dat betekent dat er 1 mooie zaadcel rechtstreeks in de eicel gespoten zal worden. Mochten er tijdens de IVF/ICSI ruim voldoende eitjes zijn en de kwaliteit van het zaad wat beter, dan kunnen ze eventueel ook 50/50 doen, mochten we dat willen. Maar dat is een beslissing die op het moment zelf genomen zal gaan worden en dat vind ik wel zo fijn.
De stap voor deze behandeling is dat we beide bloed moeten laten prikken om infecties te bepalen (HIV, Hepatitis B en C). Daarnaast krijgen we prikinstructies van de verpleegkundige en horen dan ook het schema dat we zullen gaan volgen. Een echo (die normaal altijd gedaan wordt) is niet nodig, omdat er al zoveel gedaan zijn en er nooit iets raars bij mij gevonden is. We weten dat we een kort schema krijgen met vier hormonen. Eén om de eicellen te stimuleren (Gonal-F), één om de eisprong te remmen (Orgalutran), één om de eisprong op te wekken (Pregnyl) en één om het baarmoederslijmvlies te laten groeien (Pregnyl of Utrogestan). De punctie zal dan ongeveer plaatsvinden op de dag dat normaal ook de eisprong is, maar kan ook een paar dagen vroeger of later zijn. Kort samengevat; het gaat heel spannend worden!
Voordat we dit traject in gaan, hebben we wel verplicht een maand rust. Een maand lang geen echo's, geen bloedonderzoeken, geen ovulatietesten, geen ziekenhuisbezoeken, geen IUI en geen overhaaste smoesjes om bij het werk weg te kunnen. En dat is in één woord; heerlijk!
Reacties
Een reactie posten