Bijkomen van de punctie en bellen voor bevruchtingen

Gisteren na de punctie moest ik toch wel even bijkomen. Zelf naar de auto lopen ging prima, maar thuis was ik toch wel blij dat ik kon gaan liggen. Wat niet mee hielp was het feit dat ik nog wat duizelig was en vooral het idee had dat de wereld langzamer bewoog dan ik. Als ik een paar stappen had gezet, kwam de wereld een paar tellen later pas mee. Leuk effect, die Rapifen. Meteen heb ik 2 paracetamol ingenomen en ben lekker TV gaan kijken. Even later werd ik wat moe en dacht even een uurtje te gaan slapen. Ruim drie uur later werd ik wakker en voelde me meteen een stuk beter. De duizeligheid was minder, ik was niet moe meer en de pijn was ook een stuk minder. Eigenlijk had ik heleemaal geen pijn, zolang ik maar helemaal stil lag. Alleen bewegen en vooral gaan plassen was geen pretje. Mijn vriend heeft ontzettend goed voor me gezorgd en af en aan gelopen met eten en drinken. Vooral dat drinken is belangrijk, minimaal 2 liter per dag, om de hormonen zo snel mogelijk uit mijn lichaam te spoelen en overstimulatie te voorkomen.
Vanmorgen voelde ik me al een stuk beter. Wel had ik al besloten nog een dag thuis te blijven, omdat bewegen nog steeds pijn en energie kost. Daarnaast heb ik een wat onrustige nacht gehad, omdat de hele punctie in mijn dromen weer langs kwam. Na een vroeg ontbijt ben ik op de weegschaal gaan staan en woog 300 gram minder dan gisteren. Fijn, het lijkt erop dat ik nu in ieder geval geen overstimulatie heb na de punctie. Een zorg minder voor vandaag.

Om 11.30 uur mochten we het ziekenhuis bellen om te horen hoeveel bevruchtingen er zijn. Eigenlijk was ik de hele ochtend vrij rustig, maar toen mijn vriend om 11.30 uur nog gezellig met iemand anders aan de telefoon was, begon ik toch wel erg nieuwsgierig te worden. Ik ben zo benieuwd hoeveel van de 16 eicellen bevrucht zijn! Een kwartiertje later konden we eindelijk bellen en hoorden meteen dat er 10 eicellen bevrucht zijn en donderdagmiddag de terugplaatsing plaats zal vinden. Zo fijn!