De titel verraadt de uitkomst vna de echo natuurlijk al. Maar spannend was het!
Nadat vorige week bekend was dat het embryo nog een stuk te klein was en geen kloppend hartje had, mochten we deze week terug komen voor een echo. De afgelopen week had ik weinig klachten en ergens was ik ervan overtuigd dat ik een miskraam zou gaan krijgen. Het verbaasde me alleen de hele week dat er nog steeds geen bloed te zien was ;-).
Op de dag van de echo hadden mijn vriend en ik beide vrij. Van vorige week wist ik dat werken er toch niet van ging komen en een beetje ontspanning kon ik wel gebruiken. Overdag zijn we naar een natuurgebied gereden en hebben daar een heerlijk lange wandeling gemaakt. Tussendoor natuurlijk ook even gestopt op een terras voor wat te drinken. Iets te eten kreeg ik niet echt naar binnen door de zenuwen. Het laatste uur voor de echo sloeg de stress volledig toe. Wat als het hartje niet klopte? En wat als ik dan weer een miskraam ging krijgen? En wat als alle embryo's van deze behandeling een afwijking zouden hebben? Hoeveel verdriet zou ik nog aan kunnen? Mijn vriend was natuurlijk de dupe van mijn twijfel, stress en verdriet en kon alleen maar op me inpraten dat het echt een keer goed zou komen. Maar wanneer dan?
In het ziekenhuis was het lekker rustig en na een tijdje wachten mochten we dan. De arts begreep mijn zenuwen totaal en begon snel met de echo. Ze was even aan het zoeken en ik dacht dat ze aan het zoeken was of er uberhaupt wel een embryo te zien was. Mijn vriend zag meteen wat bewegen en had sneller door wat ze zochten en zagen dan ik; het kloppende hartje. Na de echo even gedraaid te hebben zag ik het dan ook; een heel klein wit friemelig bewegend dingetje. Mijn hartslag van 200 kon weer terug naar normaal en ik kon weer adem halen. Mijn vriend heeft nog dagen napret gehad van de blik op mijn gezicht ;-). Na meten bleek alles nog 6 dagen achter te liggen. Zekerheid hebben we natuurlijk nooit, maar een hartje is een mooi teken. En zolang het embryo elke keer blijft groeien en niet nog verder achter komt te liggen, is het prima. Wij zijn even gerust gesteld! Over twee weken mogen we weer terug voor een echo. We hebben er zin in!
Nadat vorige week bekend was dat het embryo nog een stuk te klein was en geen kloppend hartje had, mochten we deze week terug komen voor een echo. De afgelopen week had ik weinig klachten en ergens was ik ervan overtuigd dat ik een miskraam zou gaan krijgen. Het verbaasde me alleen de hele week dat er nog steeds geen bloed te zien was ;-).
Op de dag van de echo hadden mijn vriend en ik beide vrij. Van vorige week wist ik dat werken er toch niet van ging komen en een beetje ontspanning kon ik wel gebruiken. Overdag zijn we naar een natuurgebied gereden en hebben daar een heerlijk lange wandeling gemaakt. Tussendoor natuurlijk ook even gestopt op een terras voor wat te drinken. Iets te eten kreeg ik niet echt naar binnen door de zenuwen. Het laatste uur voor de echo sloeg de stress volledig toe. Wat als het hartje niet klopte? En wat als ik dan weer een miskraam ging krijgen? En wat als alle embryo's van deze behandeling een afwijking zouden hebben? Hoeveel verdriet zou ik nog aan kunnen? Mijn vriend was natuurlijk de dupe van mijn twijfel, stress en verdriet en kon alleen maar op me inpraten dat het echt een keer goed zou komen. Maar wanneer dan?
In het ziekenhuis was het lekker rustig en na een tijdje wachten mochten we dan. De arts begreep mijn zenuwen totaal en begon snel met de echo. Ze was even aan het zoeken en ik dacht dat ze aan het zoeken was of er uberhaupt wel een embryo te zien was. Mijn vriend zag meteen wat bewegen en had sneller door wat ze zochten en zagen dan ik; het kloppende hartje. Na de echo even gedraaid te hebben zag ik het dan ook; een heel klein wit friemelig bewegend dingetje. Mijn hartslag van 200 kon weer terug naar normaal en ik kon weer adem halen. Mijn vriend heeft nog dagen napret gehad van de blik op mijn gezicht ;-). Na meten bleek alles nog 6 dagen achter te liggen. Zekerheid hebben we natuurlijk nooit, maar een hartje is een mooi teken. En zolang het embryo elke keer blijft groeien en niet nog verder achter komt te liggen, is het prima. Wij zijn even gerust gesteld! Over twee weken mogen we weer terug voor een echo. We hebben er zin in!
Reacties
Een reactie posten